به گزارش سبزوارنیوز ، این عاشق راستین تآتر که در آستانه ۸۳ سالگی همچنان پُرشور به‌کار ادامه می‌دهد، معتقد است: امید نیروی محرّکه اوست که انگیزه‌اش بیش از آن‌که از شادی برای کارهای برصحنه‌رفته بیاید حاصل غصه‌ای است که برای برصحنه‌نرفته‌ها در دل دارد.
نشستن پای سخن علی رفیعی به‌اندازه تماشای آثار این کارگردان بزرگ خاطره‌انگیز است، حال چه او از از زیروبَم حرفه‌اش بگوید چه از خاطرات عمر پرماجرایش.
رفیعی مشکل اساسی تآتر را بودجه و حتی سانسور نمی‌داند، هرچند این مسائل را به‌هیچ‌روی کوچک نمی‌شمارد. او معتقد است مشکل اساسی تآتر در ایران و جهان کمبود بازیگران شایسته است، هنرمندانی که بتوانند خود به هنرمند مؤلف بدل شوند.
او می‌گوید که هرچند در ایران استعدادهای درخشان و بی‌نظیری هست، و جوانان بیشتر مجذوب تآتر می‌شوند تا سینما، اما کمبود امکانات و ضعف نظام آموزشی مانع از شکوفایی استعدادشان می‌شود.
به باور او سیستم آموزشی آکادمیک، چه در ایران و چه در جهان، برای تربیت بازیگر مناسب نیست و بازیگر باید در گروه تآتری و در تعامل با دیگران تربیت شود. رفیعی تصریح می‌کند که چون در تآتر تلاش فرد به‌تنهایی به‌جایی نمی‌رسد، گروه است که می‌تواند منشأ آموزش و خلاقیت بازیگران باشد.
یورونیوز امروز گفت وگوی مشروحی را علی رفیعی انجام داده است. او با بسیاری از اهالی نامدار هنر و فرهنگ ایران و فرانسه حشر و نشر داشته؛ از احمد شاملو که خود نمایش‌نامه‌ای را برای رفیعی ترجمه کرده، تا پیتر بروک، کارگردان شهیر بریتانیایی که رفیعی جوان، به‌خاطر اختلاف رویکرد و دیدگاهش، آشکارا به او تاخته، و همچنین دوست دیرینه‌اش نجف دریابندری که وقتی در پاریسِ سال‌های جوانی‌شان مهمان رفیعی بوده با او ۴۰ روز مسابقهٔ آشپزی گذاشته.
.
انتهای پیام/د
